Ευτυχισμένες παιδικές αναμνήσεις θα σε ακολουθούν πάντα είτε ζεις στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό.

Είναι μικρές ακόμα αλλά κάποια μέρα θα το διαβάσουν. Όχι για να λυπηθούν το ‘’εσωτερικό’’ δίλημμα της μαμάς τους για αν, πόσο και πώς μπορούν να κρατήσουν σε μία γωνία του μυαλού και της καρδιάς του τη ζεστασιά της ελληνικής οικογένειας και κάποιων ελληνικών παραδόσεων ενώ ζουν και μεγαλώνουν στο εξωτερικό αλλά για κάνουν κάθε ταξίδι τους στην Ελλάδα πιο ουσιαστικό και να καταλάβουν ότι πίσω από την Ελλάδα της κρίσης, της απογοήτευσης, της απελπισίας, της κατήφειας, υπάρχει μία ζεστή φλόγα που καίει ακόμα: Η ελληνική οικογένεια. Και ναι καμιά φορά η φλόγα γίνεται έντονη και πάει να σε κάψει (ξέρετε, η οικογένεια πάνω από όλα, και τι θα πεί η οικογένεια – over control αγγλιστί) αλλά σε έναν κόσμο που θέτει υπό αμφισβήτηση τα πάντα, μία αγαπημένη ελληνική οικογένεια θα κάνει το ταξίδι της ζωής πιο όμορφο και ας είμαστε ειλικρινής και πιο υποφερτό. Κάπως έτσι λοιπόν είναι αυτό που θέλω να τους πω: Δε ξέρω λοιπόν αν είναι επειδή πλησιάζουν Χριστούγεννα ή γιατί φαίνεται πως στο εξωτερικό αρχίζουν από πολύ νωρίς τη Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση αλλά σήμερα με έχει πιάσει μια απίστευτη νοσταλγία για την πατρίδα. Μου έρχονται στο μυαλό συνέχεια εικόνες όλων αυτών που έζησα σα παιδί. Και θέλω να σας τις περιγράψω έτσι ώστε όταν πηγαίνετε στην Ελλάδα, στον παππού και τη γιαγιά να της αποζητάτε όσο περισσότερο γίνεται. Θυμάμαι σε κάθε γιορτή, γενέθλια, το σπίτι μας γεμάτο κόσμο, οικογένειες με παιδιά, φίλοι, συγγενείς, πλούσιο τραπέζι, χειροποίητα γλυκά, τη μαμά μου ακούραστη σαν οικοδέσποινα, το γλέντι μέχρι το πρωί. Το μπαμπά μου να φοράει τα καλά του και να κάνει αστεία, εμένα και τον αδερφό μου να σηκωνόμαστε πολύ νωρίς γιατί θα «ερχόταν κόσμος στο σπίτι» και θα μας έφερναν δώρα, και πόση χαρά είχε όλο αυτό! Τους φίλους να έρχονται και εκείνοι με γλυκά, με λουλούδια, με χαμόγελο. Τα Χριστούγεννα ο στολισμός στο σπίτι ήταν από μόνος του μία γιορτή. Η μαμά μου έβαζε χριστουγεννιάτικη μουσική και στολίδια παντού. Και όταν λέμε παντού , παντού. Και λαμπάκια, πολλά λαμπάκια…ναι ίσως υπερβολή, ναι ίσως κακογουστιά αλλά για εμάς σαν παιδιά ήταν κάτι μαγικό. Ειδικά τι στιγμή που τελείωνε ο στολισμός βράδυ πια, και η μαμά μου, η γιαγιά σας έκλεινε τα φώτα, και άναβε τα φώτα του δέντρου. Καθόμασταν στο χαλί με τον αδερφό μου και τα κοιτούσαμε σαν να ήταν ό,τι πιο ωραίο είχαμε δει στη ζωή μας. Και αυτό βέβαια κάθε χρόνο. Και τρώγαμε στο σπιτικό κεικ και πίναμε τη ζεστή σοκολάτα και νιώθαμε ότι τίποτα κακό, αρνητικό δεν υπάρχει τριγύρω… Μεγαλώνοντας έρχονταν και φίλοι μας να στολίσουμε όλοι μαζί το δέντρο. Ολόκληρη ιεροτελεστία δηλαδή. Παραμονή Χριστουγέννων η γιαγιά σας από το πρωί στην κουζίνα ετοίμαζε ένα σωρό λιχουδιές για την ονομαστική γιορτή της ανήμερα των Χριστουγέννων: Χοιρινό πρασοσέλινο, σπιτική κοτόσουπα, τυρόπιτα με χειροποίητο φύλλο ( α ρε μαμά, ακόμα δεν έχω μάθει να ανοίγω σπιτικό φύλο, γιατί φοβάμαι ότι δε θα το κάνω τόσο ωραίο όσο εσύ), σαλάτες, πατάτες φούρνου (δεν έχω φάει πουθενά πιο νόστιμες), γαλοπούλα, κεφτεδάκια (πόσο αφράτα τα κάνεις ρε μαμά…)Όχι δεν τάιζε στρατό η μαμά μου…αν και θα μπορούσε δηλαδή. Ανήμερα της γιορτής, μουσική από το πρωί, το τηλέφωνο να χτυπάει ασταμάτητα για ευχές, εγώ και ο θείος σας από το πρωί στο πόδι για να ετοιμαστούμε, και ο παππούς να φωνάζει ποια γραβάτα θα φορέσει και γιατί οι κάλτσες οι μαύρες οι λεπτές δεν ήταν στο πάνω ράφι που ήταν πάντα. Και η μαμά μου, η γιαγιά σας να τρέχει για όλα. Με αγάπη και ξεκούραστα αν και όρθια πολλές ώρες, δεν παραπονέθηκε ποτέ. Την Πρωτοχρονιά πάντα ρεβεγιόν ή στο σπίτι, ή έξω ή σε αλλά συγγενικά ή φιλικά σπίτια, αλλά η μαμά θα έφτιαχνε πάντα την τυρόπιτα με φλουρί μέσα και βασιλόπιτα με φλουρί. Δηλαδή είχαμε 2 ευκαιρίες να κερδίσουμε φλουρί: μία αλμυρή και μία γλυκιά . Κλείνω τα μάτια και μου έρχονται οι μυρωδιές. Ευτυχισμένα παιδικά χρόνια… Όσο για το Πάσχα, τί να πρωτοθυμηθώ (πέρα από τη θρησκευτική πίστη ή μη απόλυτα σεβαστή) η μαμά μου έβαφε αυγά, στόλιζε το σπίτι (εντάξει όχι τόσο πολύ όσο τα Χριστούγεννα), ετοιμάζανε με τον δικό μου παππού και τον μπαμπά μου το αρνί και το κοκορέτσι. Οι φίλες της μαμάς και οι γειτόνισσες φτιάχνανε (και φτιάχνουν ακόμα) τσουρέκια και δίπλες. Όταν δε πηγαίναμε στο χωριό, τι χαρά βιώναμε: έθιμα και παραδόσεις σε όλο τους το μεγαλείο, παιχνίδι με τα ξαδέρφια, τρώγαμε το βράδυ της Ανάστασης όλοι μαζί σε εκείνο το χαμηλό σπιτάκι της γιαγιάς και του παππού με την παλιά σόμπα με τα ξύλα, συγγενείς να έρχονται για τις ευχές, ψήσιμο του αρνιού την Κυριακή του Πάσχα πατροπαράδοτα, με μουσική, χορό, γλέντι. Και μπορεί σήμερα όλα αυτά να μη γίνονται πλέον σε τόσο μεγάλη έκταση, είτε εξ αιτίας έλλειψης διάθεσης, ή χρημάτων ή και τα δύο, αλλά πάντα στην Ελλάδα οι οικογένειες θα βρίσκουν λόγους να είναι μαζί. Και ίσως να μη μπορείτε να τα ζήσετε όλα αυτά στο Λουξεμβούργο παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μας για αυτό λοιπόν κοριτσάκια μου όταν πηγαίνετε στην Ελλάδα, να αγκαλιάζετε δυνατά τον παππού και τη γιαγιά, να τρώτε τα φαγητά της γιαγιάς με καλή διάθεση και να μη βαριέστε τις οικογενειακές γιορτές. Γιατί μεγαλώνοντας, σε μία γκρίζα, βροχερή μέρα στο εξωτερικό, είναι οι αναμνήσεις από αυτές τις οικογενειακές γιορτές που θα κρατάνε τη φλόγα μέσα σας και θα σας ζεσταίνουν! Με αγάπη, η μαμά!